Kava Alex - Maggie O'Dell 02 - W ułamku sekundy, Kryminal, Sensacja, Thriller romanyczny
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Alex Kava
W ułamku sekundy
PROLOG
Więzienie stanowe North Dade
Miami, Floryda
Halloween, piątek, 31 października
Del Macomb otarł pot z czoła. Sztywny materiał munduru przykleił mu się do pleców, a dopiero
dochodziła dziewiąta rano. Jak to możliwe, żeby w październiku było tak parno i wilgotno?
Del dorastał w Minnesocie na północ od Hope. W jego rodzinnych stronach na jeziorze Silver Lakę
właśnie o tej porze zaczynał tworzyć się lód, a pastor Macomb, ojciec Dela, pisał kazania, patrząc na odlatujące
dzikie gęsi.
Znów otarł z czoła mokre strużki. Rozmyślając o ojcu, przypomniał sobie, że powinien się ostrzyc. Co za
bzdury przychodzą mu do głowy? Jakby tego było mało, nagle zatęsknił za domem.
- Co za pieprzniętego gnoja podwozimy dziś naszym wózkiem?
Wyrwany z zadumy Del wzdrygnął się, a zaraz potem skrzywił. Prostacki język jego partnera, Benny'ego
Zeeksa, zawsze go drażnił. Zerknął na barczystą postać byłego żołnierza piechoty morskiej, by sprawdzić, czy
ten zauważył jego reakcję. Nie miał ochoty wysłuchiwać kolejnego wykładu o maminsynkach i prawdziwych
facetach, choć z drugiej strony mógł się sporo od Benny'ego nauczyć.
- Powiedzieli, że nazywa się Stucky. - Nie wiedział, czy Benny go usłyszał, bo wyraźnie był czymś
zaaferowany.
Benny Zeeks stał się żywą legendą więzienia stanowego North Dade nie tylko dlatego, że pracował tu już
dwadzieścia pięć lat. Sam staż jeszcze o niczym nie świadczył. Podziw wzbudzało jednak to, że większość czasu
spędził przy celach śmierci, a nawet w skrzydle X. Del widział jego blizny, pamiątki po wygranych bójkach z
lokatorami skrzydła X, którzy próbowali uniknąć zamknięcia w ciasnych jak trumna jednoosobowych celach.
Patrzył, jak Benny niedbale podciąga rękawy na żylastych rękach, przy okazji obnażając jedną z le-
gendarnych blizn. Krzyżowała się z tatuażem, polinezyjską tancerką, która zyskała w North Dade czerwoną
krechę na brzuchu, jakby była przecięta na pół. Benny potrafił ją roztańczyć, zginając rękę i wprawiając
przedramię w powolne seksowne kołysanie, podczas gdy górna część ręki zastygała nieruchomo. Tatuaż
fascynował Dela, zarazem intrygował i odpychał.
Teraz jego partner powoli, ostrożnie wspinał się po wąskich stopniach prowadzących do kabiny, by zająć
miejsce pasażera w opancerzonej furgonetce. Ruszał się wolniej niż zwykle, co było oczywistym znakiem, że
miał następnego kaca. Del wskoczył za kierownicę, zapiął pas i po raz kolejny udawał, że niczego nie widzi.
- Co to za sukinkot? - spytał Benny, odkręcając termos krótkimi spiczastymi palcami i łapczywie
dobierając się do kawy.
Del chciał mu powiedzieć, że kofeina tylko zwiększy jego problem, ale cztery tygodnie w nowej pracy
zupełnie wystarczyły, by przekonać się, że Benny'emu Zeeksowi nie mówi się takich rzeczy.
- Mamy dzisiaj zmianę Brice'a i Webbera.
- A czemu, do cholery?
- Webber złapał grypę, a Brice złamał rękę.
- Jak się, kurwa, łamie ręce?
- Słyszałem tylko, że ją złamał, ale nie wiem, jak. Pomyślałem, że masz dość naszej zwykłej rutyny, tej
samej trasy każdego dnia. No i te korki w drodze do sądu. Dziś będzie inaczej.
- Taa, dobra, dosyć tej papierkowej roboty. - Benny wiercił się niespokojnie, jakby przeczuwał jakieś
kłopoty wynikłe ze zmiany codziennego toku zajęć. - A skoro to rundka Brice'a i Webbera, to znaczy, że dupek
jedzie do Glades, co? Biorą go pod ścisłą opiekę do pieprzonej rozprawy. No to musi być z niego nie lada
skurwiel, jak nie chcą go trzymać w naszym pieprzonym areszcie.
- Nazywa się Albert Stucky, tak mówił Hector. Podobno nie jest wcale taki zły, nawet inteligentny i
sympatyczny. Miał się zgodzić z tym, że Jezus Chrystus go zbawi.
Del czuł, że Benny patrzy na niego spode łba. Przekręcił kluczyk, furgonetka drgnęła, zadudniła, a on
uzbrajał się przeciw cynizmowi Benny'ego.
Włączył klimatyzator, który uderzył w nich gorącym powietrzem. Benny wyciągnął rękę i wyłączył go.
- Niech najpierw silnik trochę popracuje. Nie będzie nam ru walić cholernym tropikiem prosto w gębę.
Del poczuł, że jego twarz robi się czerwona. Nie był pewny, czy kiedykolwiek uda mu się zdobyć
szacunek partnera. Zignorował gotującą się w nim złość i opuścił szybę. Wyjął książkę wozu i zanotował stan
licznika i benzyny, żeby uspokoić się przy rutynowych czynnościach.
- Chwila - odezwał się Benny. - Albert Stucky, mówisz? Czytałem o nim w „Miami Herald". Fede-ralsi
przezwali go Kolekcjoner.
- Federalsi?
- Taa, FBI. Jezu, mały, czy ty nic nie przyswajasz?
Tym razem Dela parzyły nawet uszy. Odwrócił głowę i udał, że sprawdza coś w bocznym lusterku.
- Ten Stucky - ciągnął Benny - poszlachtował trzy czy cztery kobitki, i nie tylko tu, na Florydzie.
Zasrany z niego skurwysyn. Jeżeli zdaje mu się, że znalazł Jezusa Chrystusa, założę się, że chce ratować swój
pieprzony tyłek przed Starym Elektrykiem.
- Ludzie się zmieniają. Nie wierzysz, że człowiek może się zmienić? - Del zerknął na Benny'ego, który
miał brwi ozdobione kropelkami potu i patrzył przekrwionymi oczami.
- Jezu, chłoptysiu. Założę się, że wciąż wierzysz w Świętego Mikołaja. - Benny potrząsnął głową. -
Tego gościa wysyła się do Glades, do więzienia o zaostrzonym rygorze, bo ma tam bezpiecznie doczekać
rozprawy, a potem dostać swoje wolty, a nie dlatego, że znalazł pieprzonego Jezusa Chrystusa.
Benny odwrócił wzrok, patrząc za okno i popijając kawę. Nie zauważył, że Del skrzywił się po raz wtóry.
Nie mógł inaczej. Ta nagła reakcja, nieunikniona jak podrapanie swędzącego miejsca, była efektem dwudziestu
dwu lat spędzonych z ojcem kaznodzieją. Czysty, podświadomy odruch.
Del wsunął książkę wozu do bocznej kieszeni i wrzucił pierwszy bieg. W bocznym lusterku widział
betonowe więzienie. Słońce waliło na plac, gdzie kilkunastu więźniów spacerowało w kółko, dzieląc się
papierosami i jakoś znosząc ten skwar. Jak mogło sprawiać im to przyjemność, skoro nie było tam cienia? Del
dołączył tę uwagę do swojej listy, na której umieszczał przypadki niewłaściwego traktowania więźniów. Kiedy
pracował w Minnesocie, był z niego całkiem waleczny aktywista zabiegający o reformy w więziennictwie.
Ostatnio za bardzo zajęła go przeprowadzka i nowa praca, ale kontynuował tę listę z nadzieją, że wykorzysta ją,
kiedy czas na to pozwoli. Krok po kroku dotarł w swoim rozumowaniu do bardzo kontrowersyjnych pomysłów,
na przykład takich jak postulat likwidacji skrzydła X.
Kiedy zbliżyli się do ostatniej bramki, zerknął we wsteczne lusterko. O mało nie podskoczył, bo więzień
patrzył prosto na niego. Przez grubą szybę Del widział tylko świdrujące czarne oczy, które przyglądały mu się w
lusterku.
Rozpoznał coś w tym wzroku i poczuł ucisk w żołądku. Widział takie spojrzenie przed laty. Był wówczas
jeszcze chłopcem i towarzyszył ojcu w wyjeździe. Spotkali się wówczas ze skazanym, którego ojciec Dela
poznał podczas jednej z duszpasterskich wizyt w więzieniu. Teraz więzień wyznał wszystkie przerażające,
niewyobrażalne rzeczy, które zrobił swojej rodzinie - żonie, piątce dzieci, a nawet psu - zanim ich zamordował.
Dla chłopca było to traumatyczne przeżycie, ale jeszcze gorsza była przyjemność, jaką więzień wyraźnie
czerpał z relacjonowania każdego szczegółu i sprawdzania, jakie wrażenie robi to na dziesięciolatku. Teraz Del
ujrzał to samo spojrzenie w oczach mężczyzny, który siedział z tyłu opancerzonej furgonetki. Po raz pierwszy od
dwunastu lat miał wrażenie, że patrzy prosto w oczy samemu złu.
Odwrócił się, unikając pokusy, żeby znowu zerknąć w lusterko. Wyjechał za ostatnią bramkę na
autostradę. Nareszcie mógł się zrelaksować. Lubił prowadzić. Miał wtedy czas podumać o tym i owym. Kiedy
skręcił w lewo, zatopiony w myślach Benny nagle się zdenerwował.
- Do cholery, I-95 jest w drugą stronę.
- Wybrałem skrót. Droga 45 nie jest tak zapchana, przyjemniej się nią jedzie.
- Pieprzę taką przyjemność.
- Zyskamy pół godziny. Dostarczymy więźnia i będziemy mieli czas na lunch.
Wiedział, że partnerowi spodoba się taka propozycja, miał nawet nadzieję, że zrobi na nim wrażenie. Nie
mylił się. Benny przestał się rzucać i nalał sobie kolejną porcję kawy. Del wyciągnął rękę i nacisnął guzik
klimatyzatora. Tym razem kabinę zaczęło wypełniać chłodne powietrze. Benny wynagrodził partnera rzadkim
uśmiechem. Dela ogarnął miły spokój. Nareszcie zrobił coś dobrze.
Po trzydziestu minutach jazdy mieli już za sobą korki Miami, kiedy z tyłu wozu rozległo się jakieś
walenie. Najpierw Del pomyślał, że zgubili tłumik, ale walenie nie ustawało. Dobywało się z wnętrza furgonetki,
a nie spod spodu.
Benny uderzył pięścią w metalową przegrodę, która oddzielała dwie części samochodu.
- Zamknij się, kurwa! -Wykręcił się, żeby spojrzeć przez małe prostokątne okienko. - Nic nie widzę,
cholera.
Hałas nieustannie rósł, przesyłał wibracje pod przednie siedzenia. Del miał wrażenie, jakby ktoś walił w
metalowe ściany wozu kijem baseballowym. Za każdym uderzeniem Benny zataczał się i chwytał za głowę. Del
spojrzał na niego i zobaczył, że polinezyjska tancerka porusza biodrami, gdy Benny trzaska pięścią w przegrodę.
- Hej, spokój tam! - krzyknął Del, dodając swój głos do ogłuszającego hałasu, od którego dudniło mu w
głowie.
Więzień najwyraźniej nie był dobrze skrępowany i całym ciałem tłukł w ściany furgonetki. Znaczyło to,
że jeśli nawet nie zwariują do końca podróży, facet może sobie zrobić krzywdę. Del nie miał ochoty odpowiadać
za uszkodzenie więźnia podczas transportu. Zwolnił, zjechał na pobocze dwupasmowej autostrady i zatrzymał
się.
- Co ty, cholera, robisz? - wkurzył się Benny.
- Trzeba go powstrzymać, bo się poharata. Musieli go źle skrępować.
- Czemu mieliby go krępować? Przecież znalazł Jezusa Chrystusa.
Del tylko potrząsnął głową. Wyskakując z szoferki, pomyślał, że nie ma pojęcia, co zrobić z więźniem,
który uwolnił rękę albo nogę ze skórzanych pasów.
- Czekaj no, mały! - krzyknął za nim Benny, gramoląc się ze swojego miejsca. - Ja się zajmę tą kanalią.
Obejście samochodu zajęło Benny'emu chwilę za długo. Kiedy wreszcie doszedł na miejsce, Del zauwa-
żył, że tak jak przed wyruszeniem w drogę, chwiał się na nogach.
- Jesteś jeszcze pijany!
- Jak diabli.
Del zajrzał do szoferki i wyciągnął termos, nie pozwalając Benny'emu go przechwycić. Odkręcił za-
krętkę. Pociągnął nosem i stwierdził, że kawa jest zakrapiana alkoholem.
- Ty skurwysynu! - krzyknął Del równie zdumiony swoimi słowami jak Benny. Nie przeprosił, tylko z
całej siły rzucił termosem w pobliski płot.
- Niech cię szlag! To mój jedyny termos, mały. - Zdawało się, że Benny ruszy do zarośniętego rowu,
żeby pozbierać szczątki termosu. Odwrócił się jednak i podszedł do tylnych drzwi samochodu.
- Załatwmy tego popieprzeńca.
W środku wciąż ktoś szaleńczo walił w stalową budę, aż wóz bujał się na boki.
- Myślisz, że dasz radę? - spytał Del, pozwalając sobie na sarkastyczną uwagę, bo czuł się oszukany i
zły.
- Tak, do diabła. Ciągnąłeś matkę za cycki, kiedy ja już zamykałem gęby takim pojebańcom. - Benny
sięgnął ręką po rewolwer, chwilę walczył z zapięciem kabury, zanim udało mu się wydostać broń.
Del był ciekaw, ile alkoholu wlał w siebie Benny Zeeks. Czy dobrze wyceluje? Czy rewolwer jest w-
ogóle nabity? To Brice i Webber transportowali ciężkich przestępców do Glades i Charlotte, a Benny i Del
jeździli sobie spokojnie do sądu okręgowego w Miami.
Hałas ustał, kiedy tylko Del zaczął otwierać ciężkie tvlne drzwi. Spojrzał na Benny'ego, który stał z wy-
ciągniętą bronią. Natychmiast zauważył lekkie drżenie dłoni partnera. Poczuł mdłości. Plecy miał mokre, z czoła
mu kapało. Mokre plamy pod pachami rujnowały jego świeżutki mundur. Serce mu waliło, zastanawiał się
nawet, czy Benny słyszy je w tej ciszy.
Wziął głęboki oddech i mocniej chwycił klamkę. Potem szarpnął drzwi i odskoczył na bok, żeby Benny
miał pełne wejrzenie na ciemne wnętrze wozu. Benny stał w rozkroku, z wyciągniętymi przed siebie rękami, z
dłońmi zaciśniętymi na wycelowanej broni. Przechylił głowę.
Nic się nie działo. Drzwi kołysały się w przód i w tył, uderzając w karoserię. Ten dźwięk spotęgowany
został ciszą, w której pogrążone było otoczenie i pusta droga. Del i Benny popatrzyli w ciemność, mrużąc oczy,
żeby zobaczyć ławkę w rogu, na której powinien siedzieć więzień przymocowany grubymi pasami, które wy-
chodziły z podłogi i ścian.
- Co się dzieje?! - krzyknął Del, dostrzegłszy pocięte skórzane pasy, zwisające ze ściany wozu.
- Sucza jego mać... - wymamrotał Benny, zbliżając się do otwartej furgonetki.
Wysoka ciemna postać znienacka skoczyła na Benny'ego i przewróciła go na ziemię. Albert Stucky jak
wściekły pies wbił mu zęby w ucho. Krzyk Benny'ego sparaliżował Dela. Stał jak słup. Nie mógł oddychać. Nie
mógł myśleć. Zanim zdążył wyciągnąć broń, więzień był znów na nogach. Ruszył na Dela. uderzając w niego
całym ciałem, i wsadził coś ostrego, gładkiego i twardego prosto w jego żołądek.
Del poczuł potworny ból. Jego ręce stały się bezużyteczne, rewolwer wyśliznął się z palców. Dci ujrzał
oczy Alberta Stucky'ego i zobaczył w nich zło, zimne i ciemne, samą esencję zła. Twarz młodego strażnika
owionął gorący oddech diabła. Del zerknął w dół. Wielka dłoń wciąż zaciskała się na nożu. Podniósł wzrok i
zobaczył uśmiech Stucky'ego w chwili, gdy więzień wbijał mu nóż jeszcze głębiej.
Del upadł na kolana. Widział jak przez mgłę. Diabeł Stucky zamajaczył mu w kilku rozmazanych
postaciach. Dojrzał jeszcze samochód i rozciągniętego na ziemi Benny'ego. Zamglony świat zawirował. Potem
Del uderzył ciężko o chodnik, a rozgrzany słońcem beton przykleił się do mokrych pleców. Nie był jednak tak
gorący jak wnętrzności konającego funkcjonariusza. W jego żołądku grasował dziki ogień, który rozprzestrzeniał
się na kolejne organy. Teraz, leżąc na plecach, Del widział tylko chmury, piękne białe chmury na intensywnym
błękicie. Poranne słońce oślepiło go. Ale wszystko było takie piękne. Dlaczego wcześniej nie zauważył, że niebo
jest takie piękne?
Za nim, w ciszy, rozległ się pojedynczy strzał. Del uśmiechnął się słabo. Nareszcie. Nie widział go, ale
dobry stary Benny, żywa legenda, dał sobie jednak radę. Alkohol tylko trochę go spowolnił.
Podciągnął się odrobinę, żeby spojrzeć na swój rozorany brzuch. Z przerażeniem zobaczył wycięty na
nim krzyż- symbol Chrystusa. Nóż, który sprawił, że wnętrzności wylewały się na beton, okazał się maho-
niowym krucyfiksem. Raptem Del przestał odczuwać ból. To dobry znak, pomyślał. Może nic mu nie będzie:
Może wvkaraska się z tego?
- Hej, Benny! – zawołał, kładąc głowę na chodniku. Nie mógł dojrzeć swojego partnera, który znaj-
dował się za nim. - Mój tata zrobi z tego kazanie, jak mu opowiem, że zostałem zraniony krucyfiksem.
Długi czarny cień zasłonił niebo.
Del ponownie miał przed sobą puste, ciemne oczy. Albert Stucky wyrósł nad nim z chmur, wysoki i
prosty, dobrze zbudowany mężczyzna o ostrych rysach. Przypominał Delowi sępa z czarnymi skrzydłami
przyciśniętymi do boków, gdy przekrzywił głowę, patrząc i czekając, aż jego ofiara podda się przeznaczeniu.
Stucky uśmiechnął się, jakby ucieszyło go to, co zobaczył. Uniósł dłoń z bronią Benny'ego i wycelował w głowę
Dela.
- Nic nie powiesz tatusiowi - stwierdził Albert Stucky głębokim, spokojnym głosem. - Powiesz to
świętemu Piotrowi.
Metal przebił się przez czaszkę Dela. Wybuch cudownych świateł pląsał barwnymi promieniami:
niebieskimi, żółtymi, białymi, aż wreszcie, w samym finale, czarnymi.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]