Klatwa Prometeusza, E-Booki
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
ROBERT
LUDLUM
KLĄTWA
PROMETEUSZA
Przekład
JAN KRAŚKO
Prometeusz spłynął z nieba, żeby podarować ludziom ogień.
Błąd. Fatalny błąd.
Prolog
Kartagina, Tunezja
Godzina 3.22
B
ezlitosny deszcz, zacinający z furią tym większą, że towarzyszył mu gwałtowny, dziko
wyjący wiatr, siekł białawe grzywacze, które z każdą chwilą potężniały, by wreszcie
zwalić się z łoskotem na plażę i wgnieść ją w kipiel czarnego malstromu. W płytkiej,
wzburzonej wodzie tuż przy brzegu podskakiwało na falach kilkunastu ludzi. Jak
rozbitkowie z tonącego okrętu trzymali się kurczowo wodoodpornych plecaków i parli w
stronę plaży. Gwałtowny sztorm zaskoczył ich, lecz i ucieszył - lepszej osłony nie mogliby
sobie wymarzyć.
Na plaży dwukrotnie rozbłysło czerwone światełko latarki, dając im znak, że mogą
bezpiecznie lądować. Bezpiecznie? A co to
znaczył
Że teren jest czysty? Że nie ma tam
żołnierzy tunezyjskiej Garde Nationale? Sztorm był o wiele groźniejszy od nich.
Miotani i targani wzburzonymi falami dotarli wreszcie do brzegu i tyralierą wyszli na
plażę za ruinami starożytnego punickiego portu. Zdjęli obcisłe wodoodporne
kombinezony, odsłaniając czarne ubrania i uczernione twarze. Otworzyli plecaki i wyjęli
podręczny arsenał: pistolety maszynowe MP-10 Hecklera & Kocha, rosyjskie
kałasznikowy i snajperki. Ze wzburzonego morza wychodzili już następni.
Akcja została precyzyjnie zaplanowana i przygotowana przez człowieka, który od kilku
miesięcy usilnie szkolił ich i bezlitośnie katował. Byli rodowitymi Tunezyjczykami,
członkami Al-Nahda, bojownikami o wolność, którzy przybyli wyzwolić kraj spod ucisku
ciemięzców. Jednakże ich przywódcy byli obcokrajowcami, świetnie wyszkolonymi
terrorystami:
oni również wierzyli w Allacha i należeli do małej, elitarnej komórki najbardziej
radykalnego odłamu Hezbollahu.
Jej dowódcą, jak i dowódcą pięćdziesięciu kilku Tunezyjczyków, którzy właśnie
wylądowali na plaży w Kartaginie, był mistrz nad mistrze, człowiek znany jako Abu.
Niekiedy, choć rzadko, używano jego pełnego
nom de guetre:
Abu Intiąuab. Ojciec
zemsty.
Nieuchwytny, tajemniczy i okrutny Abu szkolił bojowników z Al-Nahda w obozie pod
Zuwarą w Libii. Strategię działania wpajał im podczas ćwiczeń w pełnowymiarowej
makiecie pałacu prezydenckiego, ucząc ich jednocześnie taktyki gwałtowniejszej, dzikszej,
bardziej zwodniczej i barbarzyńskiej od wszystkiego, z czym się dotychczas zetknęli.
Przed trzydziestoma godzinami ludzie ci weszli na pokład rosyjskiego frachtowca,
pięciotysięcznika przewożącego tunezyjskie tekstylia i wyprodukowane w Libii towary
między Trypolisem i Bizertą. Stary, potężny okręt, teraz już mocno sfatygowany i
pordzewiały, odbił od nabrzeża w Zuwarze, wziął kurs na północny zachód i minąwszy
Sfax i Suzę, opłynął przylądek Bon, by tuż za falochronami bazy morskiej w La Goulette
wejść do Zatoki Tunezyjskiej. Wiedząc, w jakich godzinach kutry wypływają na patrol,
kapitan frachtowca kazał rzucić kotwicę osiem kilometrów od brzegu. Terroryści
błyskawicznie spuścili na wodę sztywnokadłubowe pontony i uruchomili silniki. W ciągu
kilku minut znaleźli się na wzburzonych wodach na północny wschód od Kartaginy,
starożytnego fenickiego miasta, niegdyś tak potężnego, że w piątym wieku przed naszą erą
uważano je za największego rywala Rzymu. Gdyby żołnierze ochrony wybrzeża śledzili
okręt na ekranach radarów, stwierdziliby tylko, że się zatrzymał, a po chwili popłynął dalej
kursem na Bizertę.
Mężczyzna, który dał bojownikom znak latarką, brodacz w wojskowej parce i w kapturze
na arabskiej kufii, rzucał stanowcze rozkazy i cicho klął. Abu.
- Cicho! - syczał. - Ciszej! Chcecie ściągnąć sobie na łeb całą Gardę Nationale? Szybko.
Szybciej, szybciej! Co za ofermy. Wy się tu obijacie, a wasz przywódca gnije w więzieniu!
Ciężarówki czekają!
Stojący obok niego przystojny mężczyzna o gęstych, krzaczastych brwiach, ciemnych,
błyszczących oczach i oliwkowej cerze bez słowa lustrował teren noktowizorem. Był
członkiem Hezbollahu, wybitnym ekspertem od materiałów wybuchowych. Tunezyjczycy
nie znali jego prawdziwego imienia i nazywali go Technikiem. Wiedziano o nim jeszcze
mniej niż o Abu. Krążyły pogłoski, że jego rodzicami byli bogaci Syryjczycy, że
wychowywał się i kształcił w Damaszku i w Londynie, gdzie poznał tajniki broni palnej i
materiałów wybuchowych.
Technik otulił się szczelniej czarną peleryną i w końcu przemówił.
- Bracie - rzekł głosem cichym i spokojnym. - Mówię to z lekkim wahaniem, lecz wydaje
mi się, że operacja przebiega sprawnie i gładko. Ciężarówki z
materie!
czekały w
umówionym miejscu, a podczas krótkiej jazdy aleją Habiba Burgiby żołnierze nie
napotkali najmniejszego oporu. Przed chwilą otrzymaliśmy sygnał radiowy od naszej
szpicy: dotarli do pałacu.
Coup d'Etat już
się rozpoczął. - Nie zważając na ulewny deszcz,
zerknął na zegarek.
Abu majestatycznie skinął głową. Sukces - nie spodziewał się niczego innego. Odległa
seria wybuchów była znakiem, że bitwa trwa. Wiedzieli, że lada moment obrona pałacu
padnie, że za kilka godzin islamskie bojówki opanują cały Tunis.
- Nie gratulujmy sobie przedwcześnie - odrzekł cichym, spiętym głosem.
Deszcz słabł i niebawem sztorm ustał równie nagle, jak się zaczął.
Raptem panującą na plaży ciszę rozdarły piskliwe głosy wykrzykujące coś po arabsku. Po
mokrym, grząskim piasku biegli jacyś ludzie. Abu i Technik zamarli, po czym sięgnęli po
broń, lecz w tym samym momencie spostrzegli, że są to ich bracia z Hezbollahu.
- Zero j eden! Zero jeden!
- Zasadzka!
- Boże! Allachu wszechmocny! Otoczyli ich!
Podbiegło do nich czterech zdyszanych i przerażonych Arabów.
- Wysłali zero jeden - wysapał ten, który dźwigał na plecach polową krótkofalówkę typu
PRC-117. - Zero jeden, sygnał alarmowy. Mieli go wysłać tylko wtedy, gdyby otoczyła ich
gwardia pałacowa, gdyby wzięto ich do niewoli. Transmisję przerwano! Zdążyli tylko
powiedzieć, że to zdrada!
Zdenerwowany Abu spojrzał na swego doradcę.
- Jak to możliwe?
Za Technika odpowiedział najmłodszy ze stojących przed nimi Arabów.
-
Materiel,
który im zostawiono, granatniki przeciwpancerne, amunicja, C-4: wszystko
było wadliwe! Nic nie działało! A w ukryciu czekali na nich gwardziści! Zdradzono nas!
Od samego początku byliśmy skazani na porażkę!
Zazwyczaj spokojny i opanowany Abu boleśnie wykrzywił twarz i skinął na głównego
doradcę.
-
Ya sahbee,
potrzebuję twojej mądrej rady. Podchodząc do dowódcy, Technik regulował
zegarek. Abu objął go i szepnął:
- Jest wśród nas zdrajca, szpieg. Sprzedał nasze plany.
Mówiąc to, wykonał szybki, niemal niedostrzegalny gest dwoma palcami. Na ten znak
jego ludzie chwycili Technika za ręce, ramiona i nogi. Doradca szarpnął się, potężnie
wierzgnął, jednak tamtych było zbyt wielu. Błysnęła stal i Abu dźgnął go w brzuch
długim, zakrzywionym sztyletem o zębatym ostrzu, wbijając je głęboko w ciało i
natychmiast wyciągając, żeby zadać ofierze jak największy ból. Złowrogo błysnął oczami i
syknął:
- Tym zdrajcą jesteś ty!
Technik głucho stęknął. Choć bardzo cierpiał, twarz miał jak z kamienia.
- Ty plugawa świnio! - Abu ponownie wziął zamach, tym razem mierząc w pachwinę. -
Nikt inny nie znał naszych planów! Nikt! To ty sprawdzałeś
materiel.
Tylko ty mogłeś nas
wydać!
W tym samym momencie plażę zalało oślepiające światło reflektorów łukowych. Abu
odwrócił się i zdał sobie sprawę, że zostali otoczeni przez setki żołnierzy w polowych
mundurach koloru khaki. Zza wydm wypadli komandosi z Groupment de Commando
tunezyjskiej Gardę Nationale. W ludzi Abu celowały lufy karabinów maszynowych, a
dobiegający z góry łoskot był znakiem, że nadlatuje kilkanaście śmigłowców sztur-
mowych.
Wybuchła kanonada i już po chwili ludzie Abu leżeli na piasku, podrygując niczym
szmaciane kukły. Ich przeraźliwe krzyki gwałtownie ucichły, ich nienaturalnie poskręcane
ciała zastygły bez ruchu na ziemi. Jeszcze jedna seria, jeszcze dwie i strzelanina umilkła.
Zapadła upiorna cisza. Ocaleli jedynie Abu Intiąuab i Technik, gdyż do nich nie strzelano.
Jednakże Abu, który był w stanie myśleć tylko o człowieku, który go zdradził, nie zważał
na żołnierzy wroga. Mocniej ścisnął zakrzywiony sztylet i ruszył do ataku. Ciężko ranny
Technik próbował się bronić, lecz zamiast unieść ręce, powoli osunął się na piasek. Osłabł,
stracił zbyt dużo krwi. Abu wziął potężny zamach i już miał zadać śmiertelny cios, gdy
wtem chwyciły go od tyłu czyjeś ręce, czyjeś kolana przygniotły go do ziemi.
Gdy żołnierze brali ich do niewoli, patrzył na nich z lekceważeniem i pogardą. Nie obawiał
się tunezyjskiego rządu. Nie obawiał się żadnego rządu. Często mawiał, że w rządach
zasiadają sami tchórze, że prędzej czy później uwolnią go pod pretekstem przestrzegania
norm „prawa międzynarodowego", „ekstradycji" i „repatriacji". Za kulisami sceny
politycznej dobiją targu i po cichu go wypuszczą, skrzętnie zatajając wiadomość, że
kiedykolwiek przebywał w tym czy innym kraju. Żaden rząd nie chciał ściągnąć na siebie
gniewu bojowników Hezbollahu. Żaden rząd nie chciał brać na siebie odpowiedzialności
za kampanię terroru, którą by natychmiast rozpętali.
Zamiast stawiać opór, Abu rozluźnił mięśnie, tak że żołnierze musieli go wlec. Gdy mijali
Technika, plunął mu w twarz i syknął:
- Wkrótce znikniesz z tego świata, łotrze! Zdradziłeś nas i umrzesz!
Gdy go zabrano, żołnierze przytrzymujący Technika ostrożnie położyli go na noszach.
Podszedł do nich dowódca w stopniu kapitana. Rzucił rozkaz i żołnierze odeszli.
Tunezyjczyk przyklęknął i zbadał ranę. Technik wykrzywił twarz, lecz ani drgnął.
- Boże, to cud, że nie straciłeś przytomności! - powiedział po angielsku z silnym obcym
akcentem. - Jesteś ciężko ranny. Straciłeś mnóstwo krwi.
Mężczyzna zwany Technikiem z trudem podniósł rękę.
- Gdyby wasi ludzie zareagowali na sygnał trochę szybciej, do niczego by nie doszło. -
Odruchowo dotknął zegarka, w który wbudowano miniaturowy nadajnik wysokiej
częstotliwości.
Kapitan zignorował przytyk i wskazał jeden z krążących nad plażą śmigłowców.
- SA-341 zabierze cię do szpitala rządowego w Maroku. Twoja prawdziwa tożsamość jest
tajemnicą, tak samo jak tożsamość twoich chlebodawców, dlatego nie mam prawa o nic cię
pytać, ale mam dobry pomysł...
- Padnij! - wychrypiał Technik. Błyskawicznie sięgnął za pazuchę, wydobył automatyczny
pistolet i oddał pięć strzałów. W pobliskiej kępie palm rozległ się przeraźliwy krzyk i z
wierzchołka jednej z nich runął na ziemię strzelec wyborowy ze snajperką w kurczowo
zaciśniętej dłoni. Jeden z żołnierzy Al-Nahda cudem przeżył masakrę.
- Na wszechmocnego Allacha! - wykrzyknął przerażony kapitan. Powoli podniósł głowę i
rozejrzał się wokoło. - Myślę, że jesteśmy kwita, ty i ja.
- Posłuchaj - szepnął słabym głosem Arab, który nie był Arabem. -Powiedz prezydentowi,
że minister spraw wewnętrznych potajemnie sympatyzuje z Al-Nahda, że należy do
spiskowców, którzy chcieli zdobyć pałac. Jest w zmowie z ministrem obrony narodowej,
są jeszcze inni...
Nie dokończył. Z upływu krwi stracił przytomność.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]